سینا عراقی متولد 12 خرداد 1360 در تهران است و هفت ساله بود که به کالیفرنیای آمریکا آمد.عکاسی را از سیزده سالگی شروع کرد و عشق به این حرفه سبب شد تا مدتی بعد عکاسی وخبرنگاری را همزمان در دانشگاهی در بوستون ادامه دهد.در پیشینه کاری او حضور در نمایشگاه عکس یادگاری از ایران در لسآنجلس (که بعدها در کتابی با عنوان urban Iran) منتشر شد و مدیریت اجرایی نمایشگاه قبلی احساسات فرهنگی در سال 2012 به چشم میخورد. در نمایشگاه امسال 7 عکاس که سه تن از آنها از ایرانند 44 عکس را سینهآویز دیوار کردهاند. با آقای عراقی گفت وگویی کردهایم که از نظر شما گرامیان میگذرد.
آقای عراقی از چه زمانی به پروژه عکس زنان خاورمیانه در دانشگاه دیویس پیوستید؟
آوریل 2014 بود که خانم منفرد با من تماس گرفتند و ملاقاتی داشتیم و بعد از توافقات اولیه ،برنامهریزیهای نخست از همان زمان شروع شد.
برای چگونگی دعوت از عکاسان برنامه و هدف خاصی داشتید؟
در مجموع به این جمعبندی رسیدیم که با توجه اهدافی که در سرفصلهای کاری بنیاد احاساسات فرهنگی وجود دارد محور و موضوع اصلی را “زنان عکاس خاورمیانه” قرار دهیم و و دنبال عکاسانی بودیم که در آن منطقه کار و زندگی کنند و کسانی که آشنایی خوبی با آن منظقه داشته باشند.
من یکی ازاین عکاسان را میشناختم ودر دوبی درباره این برنامه صحبت کردیم و او مرا به یک گروه ازعکاسان به نام راویه معرفی کرد. و آنجا بود که بر حسب تصادف خانم منفرد را هم دیدیم و جالب این که من دوستم را که هفت سال ندیده بودم در آنجا دیدم و همان جا کلید شروع این نمایشگاه خورد.آنجا بود که من با چند عکاس گروه راویه آشنا شدم.
با عکاسان ایرانی چگونه ارتباط گرفتید؟
عکاس ایرانی را خود بنیاد احساسات فرهنگی معرفی کرد و از قرار خانم منفرد از طریق ارتباطاتی که داشتند خانم حمیده ذوالفقاری را به عنوان مدیر هنری بخشعکاسان ایرانی انتخاب کردند که خود خانم ذوالفقاری از جمله عکاسان خیلی شناخته شده ایرانی است که جوایز متعددی را هم بردهاند.
عکاس شهیر ایرانی از ظرفیتهای عکاسان زن میگوید
همانجا بود که پیشنهاد شد از ایشان هم عکسهایی در نمایشگاه به تماشا در آید که از جمله آنها عکسی بود که برای پوستر نمایشگاه انتخاب شد.
این همان عکسی بود که در یک رقابت عکاسان در پاریس برنده شد؟
بله.
چرا فقط عکاسان زن؟
چون هدف ما عکاسی درباره زنان خاورمیانه بود و همچنانکه شما هم اطلاع دارید، عرف و اخلاقیاتی که در کشورهای خاورمیانه وجود دارد و اعتقادات مذهبی و دینی سبب میشود که زنان خاورمیانه و زندگیشان را تنها بتوان از قاب دوربین یک عکاس زن دید. چرا که بسیاری از این زنان عملا به عکاسان مرد راهی نمیدهند و به همین دلیل مردها از چنین ظرفیتهایی برخوردار نیستند و زنان خاورمیانهای هیچ گونه همکاری با آنها نمیکنند. اما یک زن عکاس به راحتی میتواند در ریزترین جزییات زندگی زنان خاورمیانه ورود کند و به عکاسی بپردازد. سوژه زیاد است و حتی در رابطه با زنان خاورمیانه و به همین دلیل به دنبال عکاسانی بودیم که از یک طرف سوژه منحصر به فردی داشته باشند ونیز از کشورهای مختلف باشند.
از زنان عکاس خارجی هم عکسی انتخاب نکردید؟
از ابتدا آنها مد نظر ما نبودند.به گمان من زنان عکاس خارجی هم به دلیل عدم شناخت از فرهنگ و عرفیات زنان خاورمیانه نمیتوانند سوژهها و موضوعات بکری را ثبت و ضبط کنند.
آیا به سلیقه مخاطب آمریکایی در این نمایشگاه نظر داشتید؟
این مسئله هم از جمله موضوعاتی بود که برای ما اهمیتی ویژه داشته و دارد. چون تماشاچیان این برنامه قرار است آمریکاییها و یا افرادی باشند که به نوعی در آمریکا حضور دارند. هدف ما این بود که نشان دهیم زنان در خاورمیانه برای خودشان هویت مستقلی دارند وباید برای این هویت مستقل ارزش و اعتبار خاصی را در نظر بگیریم.
گزارش تصویری از نمایشگاه عکس زنان خاورمیانه
ما هیچ علاقهای نداریم که تصویری غیرواقعی از زنان خاورمیانه ارائه کنیم بلکه قصد داشته وداریم که که تصویری واقعی تر از آنچیزی که تحت عنوان زنان خاومیانه در میان مخاطبان غربی وجود دارد ارائه کنیم.
اما مشکل این است که عکاسان با نگاه شما نمی روند به سراغ سوژهها و درست است که شما به دنبال ارائه یک تصویر واقعی از زن در خاورمیانهاید،اما عکاسان به دنبال سوژههای خاص ترند و حتی برخی ازآنها به دنبال سوژههایی میروند که حس میکنند در جشنوارههای عکاسی غرب بیشتر مورد پسند است؟
این سخن شما درست است و عکاسان با دیدگاه من نمی روند به سراغ سوژه وآنها دنبال پروژههای خوشان می روند، اما این من مدیر هنری هستم که با توجه به اهدافی که برای این نمایشگاه در نظر گرفتهایم و هدفهای کلانتر بنیاداحساسات فرهنگی درباره هنر زنان دست به گزینش میزنم. البته اگر عکسهایی از عکاسان انتخاب نشده است به معنای کمانگاشت و یا ضعیفبودن کارهای عکاسان نبود، بلکه محدودیت و نیز تعاریفی که برای هدف جشنواره تعیین شده بود کار ما را برای انتخاب دیگر آثار سخت کرد که امیدواریم در نمایشگاههای آتی بتوانیم از آثار سایز عکاسان هم بهره ببریم.
برداشت خودتان از نمایشگاه و 44 عکسی که انتخاب کردید چیست؟
اگر چه قضاوت در این زمینه که این نمایشگاه تا چه اندازه با هدفهای ما همخوان است با مخاطبان و تماشاگران است،اما به گمان من و با توجه به محدودیتهایی که در کار داشتیم ، در مجموع کارهای خوبی را توانستیم انتخاب کنیم که بخشی از فعالیتهای زنان خاورمیانه را به خوبی انعکاس میدهد. ما می خواستیم زنان خاورمیانه را در رابطه با هویت و شخصیت و قدرت و پایداری انها نشان دهیم که برخی از عکسها چنین موضوعاتی را انعکاس میدهد.
عکس هاییکه انتخاب کردیم که مرد در این عکسها خیلی کم حضور دارد ، در واقع هم عکاس زن است و هم سوژه زن است. کارهایی و داستانهایی که در این عکسها هست همه نشان میدهد که این خانم ها هستند که با همت خودشان به این کارها می رسند و انجام می دهند.
فکر میکنید که این نمایشگاه را در دانشگاهها یا شهرهای دیگر کالیفرنیا و یا آمریکا بتوان ادامه داد؟
نمایشگاه ظرفیت خوبی دارد و تا آنجایی که اطلاع دارم بنیاد احساسات فرهنگی نیز قصد دارد این کار را در دانشگاههای و مراکز هنری دیگر به تماشا بگذارد.