یادداشت‌ منیرو روانی‌پور درباره یک دختر شاعر استثنایی

خانم منیرو روانی‌پور رمان‌نویس نام آشنای ایرانی مقیم نوادای آمریکا که این روزها کتاب تازه‌اش نام و آوازه‌ای یافته است، در فیس‌بوک خود از دختر شاعری سخن گفته است تا نشان دهد که عزم واراده و خواستن چگونه صرف می‌شود. این یادداشت خود گویای همه چیز است و نیازی به شرح اضافه ندارد.

نامش مرضیه است دختری شاعر که کتاب شعرش به زودی منتشر می‌شود.
مرضیه شعرهایش را با دندان‌هایش تایپ می‌کند. از نوک بینی و چانه‌اش کمک می‌گیرد و موس کامپیوترش را حرکت می‌دهد تا نوشته‌هایش را در فیس بوک به اشتراک بگذارد.
او خودش را درفیس بوکش اینطور معرفی کرده: «کاملا ناتوان جسمی هستم، نه می‌توانم درست حرف بزنم و نه توان حرکت‌کردن دارم و تقریبا انجام هر کاری برایم غیرممکن است. من شاعر هم هستم، دلنوشته‌هایم را به کمک تلفن همراه و با استفاده از دندانم می‌نویسم.»
مرضیه عکس‌های زیادی هم از خودش در فیس‌بوک به اشتراک گذاشته،صورت آراسته پر از لبخندش وجه مشترک همه عکس‌های اوست هر روز از صبح تا شب خوابم.
تو خونه نمی‌تونم هیچ کاری بکنم، فقط می‌تونم با لب‌تاپ و با گوشیم، با دندان‌هام کار کنم، ولی یه پدر و مادرم عالی دارم … 25سال واسم همه کار کردن خیلی دوسشون دارم.
. مادرش می‌گوید: من فکر نمی‌کنم که فیس بوک برای هیچ کس به اندازه مرضیه مفید بوده باشد.
مرضیه واقعا اجتماعی است. خوشبختانه با این که از خانه بیرون نمی‌آید با افراد مختلف از طریق فیس بوک معاشرت می‌کند و خبر می‌گیرد. شعرهای دیگران را می‌خواند و شعرهایش را می‌گذارد.

موقع به دنیا آمدن مرضیه، زایمان بسیار سختی داشتم.
پزشکان بیشتر به فکر من بودند که جانم را حفظ کنند و مرضیه دچار کمبود اکسیژن شده بود.
او را در دستگاه گذاشتند اما متاسفانه دستگاه آلوده بوده و مرضیه دچار عفونت شد. تب شدید می‌کرد و مدام بیمارستان بستری می‌شد.
یک شب حین پاشویه از شدت تب زیاد تشنج شدیدی کرد و به کما رفت. در بیمارستان بودیم و سریع به او اکسیژن زدند و برگشت.
وقتی حال عمومی‌اش بهتر شد و به خانه رفتیم، دیدم گردن و دست و پایش مثل قبل نیست و مدام ول می‌شود.