Senses Cultural: رشد و توسعه جوامع بشری آدمیان را به سمتی سوق میدهد که به دیگران، به خصوص آنهایی که برایشان زحمت و تلاشی ویژه صرف کردند، به دیده احترام بنگرند و البته به این هم اکتفا نکنند و انرژی مضاعفی صرف کنند تا این حرمت و احترام را به حوزههای عمومیتری بکشانند.
تمهید #روز_مادر که روز یکشنبه ۱۴ ماه می ۲۰۱۷ به این روز نامگذاری شد، از همین زاویه قابل بررسی است. نقش مادران در تکوین شخصیت فرزندان بسیار مهم است و امروزه تقریبا در تمامی مکاتب فکری این نکته به اثبات رسیده که در کنار تمامی نقشهایی که یک زن بر عهده دارد، مهمترین نقش او همین نقش مادری است و به همین دلیل است که هر ساله و با رشد جوامع بشری تمهیدات بیشتری فراهم میشود که بتوان این نقش را بیشتر تعریف و تببین کرد . روانشناسان و جامعهشناسان و اندیشمندان حوزههای اجتماعی و فرهنگی مقالات و یادداشتها و نظریات گوناگونی در این زمینه دادهاند که تقریبا فصل مشترک آن بر همین ویژگی مهم زن تاکید دارد.
ما اما امروز و در این روز مبارک و میمون میخواهیم از مادرانی سخن بگوییم که نقش آنها در زندگی بسی بیشتر از مادران معمولی است. آنها چند برابر یک مادر معمولی وقت و انرژی صرف می کنند تا اندکی رضایت و آسودگی را در فرزندانشان شاهد باشند. این گروه از مادران همانا مادران کودکان اوتیسمی و یا کودکان دارای طیف معلولیتهای ذهنی هستند که به گواه فعالیتهایی که صورت میدهند، همهگاه خسته و درماندهاند و توانی چند برابر برای فرزندانشان صرف میکنند.
از چنین زاویهای است که از سالیان قبل در کشورهای رو به توسعه فضا و امکانات بهداشت و سلامت به سمتی رفت که این مادران بتوانند ضمن مراقبت از فرزندانشان وقت کافی داشته باشند تا به کارهای روزمره خود هم رسیدگی کنند.
اکنون در مدارس کشوری چون آمریکا تمامی فرزندان دارای اوتیسم میتوانند به مدرسه بروند و آموزش و پرورش هر منطقه موظفند که امکانات و تسهیلات را برای آنها فراهم کنند. کلاسهای کودکان اوتیسمی جداست و حتی زنگ تفریح آنها نیز به گونهای تنظیم شده است که با زنگ تفریح کودکان عادی همزمان نباشد. معلمانی که برای این کودکان در نظر گرفته شده است نیز با معلمان عادی تفاوت دارند. آنها دورههای خاصی را طی می کنند که بتوانند به خوبی از پس تربیت و تدریس کودکان اوتیسمی برآیند.
بنیاد Senses Cultural این فرصت و تجربه را دارد که تجربههای مدارس آمریکایی در مدیریت کودکان اوتیسمی را به کشور ایران انتقال دهد. در ایران هم اکنون امکانات فراوان است و علاقهمندی به کار برای کودکان اوتیسم نیز بسیار، اما آنچه که مفقود است دانش مدیریت مدارس مخصوص اوتیسمی است. با آوردن این دانش و مدیریت درست آن میتوان به همان پیام اصلی و ابتدایی این یادداشت رسید. پیامی که تاکید میکند بر این نکته که مادران کودکان اوتیسمی هنگامی واقعا احساس قدردانی میکنند که برای آینده فرزندانشان افقی روشن متصور شود. این گونه روز مادر برای آنها لذت بخش و شادیآفرین خواهد شد. چرا که آنها وقتی شادند که فرزندان اوتیسمی خود را شاد و خندان ببینند.