بانوی مدیر تدکس کیش؛به این می‌گویند بیماری خوب

 مژده اسکندری دیپلم خود را در ایران گرفت و برای تحصیل در رشته مکانیک وارد دانشگاه علم و صنعت شد.

 سال ۱۹۷۹ که دانشگاه‌ها بسته شد او نیز به مانند برخی دیگر از دانشجویان، که امکان سفر به خارج از ایران را داشتند، فرصت تحصیل در یک کشور اروپایی را از دست نداد.

یک سال بعد در دسامبر ۱۹۸۰ برای ادامه تحصیل به فرانسه رفت و در دانشگاه اسکس ادامه تحصیل داد. سپس جذب بازار کار فرانسه شد و در همان جا ازدواج کرد. مدت ۱۷ سال( تا سال ۱۹۹۷) در فرانسه زندگی و کار کرد و بعد از آن به آمریکا آمد و در منطقه بای‌اریای کالیفرنیا( شمال کالیفرنیا) مستقر شد.

۱۲ سال قبل بود که به این جمع بندی رسید باید دوران تازه‌ای را در زندگی‌اش آغاز کند.

فرزندانش بزرگ شده بودند و او نمی‌خواست تمام زندگیش کار کند. می‌خواست در کنار خانواده و فرزندان باشد و آینده آنها را به عنوان یک مادر واقعی از منظر عاطفی و مادرانه رقم زند. به آنها عشق بورزد و از‌آنها محبت بگیرد.

فرزند بزرگترش می‌گفت نصف عمرم گذشت بدون آنکه شما را خوب ببینم  و در کنارم حس کنم.

آن زمان بود که به جنوب کالیفرنیا آمد تا نزدیک پدر و مادر و خانواده باشد. آرزویش این بود که وقتی فرزندانش از مدرسه باز می‌گردند بتواند محبت مادرانه‌اش را با آنها تقسیم کند.

این گونه شد که در کنار این تصمیم به تصمیمی بزرگتر اندیشید و آن بنای یک کار انساندوستانه که بتواند آرمان‌هایش را به عنوان یک زن در جهت خدمت به همنوعانش، به خصوص در ایران پی بگیرد.

همکاری و کار داوطلبانه در برخی انجمن‌های محلی مرتبط با شهروندان آمریکایی اسپانیایی زبان، و آشنایی با یکی از استادن زبان سبب شد تا علاقه‌مند شود به مشارکت درکارهای جمعی و وقتی عطش و علاقه‌ ایرانیان به حضور در این گونه جمع‌ها را ملاحظه کرد بر تصمیمش راسخ شد که بنیادی را بنا نهد برای خدمت‌دهی به ایرانیان مقیم آمریکا و البته که در این مسیر همسرشان کمک‌های بسیاری به او کرد.

او چند سالی را با مرکز تد همکاری می‌کرد و از سال گذشته و با برگزاری کنفرانس تد در جزیره کیش که با عنوان «تدکس کیش» شناخته شده است، جای پای خود را به عنوان یک بانوی پرتلاش و متبکر در تد محکم کرد.

گفت وگوی احساسات فرهنگی با این بانوی پرتلاش درباره چگونگی آشنایی‌اش با تد و نیز فعالیت‌هایی که او در این مدت به عنوان زنی تاثیرگذار انجام داد را بخوانید:

یادم نیست اما به احتمال زیاد همسرم. البته این سازمان را از سال‌های قبل می شناختم. تد وقتی شروع  به کار کرد خیلی بسته بود. مرکزش در مانتری کالیفرنیا قرار داشت و همه به تاک‌ها(گفتارها) یا کنفرانس‌های آن دسترسی نداشتند.

 تا زمانی که به این جمع‌بندی رسیدند که تمامی گفتارها و درس‌گفتارها را Open Source(منبع باز) کنند، تا بتوانند به کسانی که واقعا علاقه‌مند و پی‌گیر این درس گفتارها هستند و به دلیل محدودیت زمانی و بودجه‌آی نمی‌توانند به آن دسترسی داشته باشند، آموزشهای لازم داده شود. وقتی در سال ۲۰۰۴ از منطقه به جنوب کالیفرنیا آمدم دست‌اندرکاران تد در سال ۲۰۰۹ تصمیم گرفتند تا به یک گروه از افراد علاقه‌مند واجد شرایط لیسانس و مجوز برگزاری کنفرانس‌هایی را برای تد بدهند. در آن زمان خلاء فرهنگی در این منطقه حس می‌شد.

منطقه اورنج کانتی از ۳۴ شهر نزدیک به هم تشکیل شده است، اما مشکل این است که آن جنب و جوشی را که شما در پاریس یا  در منطقه بای اریا و سانفرانسیسکو و برکلی و اوکلند می‌بینید، در اورنج کانتی به چشم نمی‌آید. بر همین اساس ما فکر کردیم می‌توانیم با بهره‌گیری از ظرفیت‌های تد و ایده‌ای که دارد کار را جلو ببریم.لذا بعد از گرفتن مجوز در فاصله سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۴ کارش را انجام دادیم.

 الان در دنیا ۱۰ هزار تدکس انجام شده است. رمز توفیق هر تد نیز به کیفیت سخنرانی‌هاو میزان استقبال یا همان بازخوردی باز می‌گردد که در فضای مجازی به خوبی و با دقت بالا قابل ردگیری است. برای مثال در همین تدکس کیش و برابر ارزیابی هایی که خود تد مرکزی در اختیار ما قرار دادند، بیش از ۵ میلیون بیننده از تاک(گفتارها)ی ما دیدن کردند.

بهره‌اش این است که فعالیت‌های شما را همه جا می‌بینند.

 و هزینه‌های این کار چگونه تامین می‌شود؟
الان دو نوع لیسانس تد وجود دارد که  با تدهای یک روزه شروع می‌شود که افراد یا کسی که مسئول برگزاری تد است و مجوز این کار را دارد در مرحله اول و کنفرانس‌های یک روزه مجاز نیست از افراد بیش از ۱۰۰ دلار دریافت کند. اما برای کنفرانس‌های سه روزه کف ورودی ۲۵۰ دلار است.

پشتوانه مالی ما در مراحل اولیه با هزینه‌های شخصی خودم و همسرم تامین شد. هدف من از این کار پول ساختن و مادی نبود وعلاقه‌مند کارهای اجتماعی‌ای بودم که من را شخصا ارضاء کند.یک هدف معنوی  .معتقد و بر این باورم اگر کسی اصل هدفش را معنوی قرار دهد، مادیات هم به دنبالش خواهد آمد. یعنی افراد و‌آدم‌هایی که کمک می‌کنند و به عنوان حامی یا اسپانسر وارد می‌شوند، آنقدر هوشیاری دارند که بفهمند چه کسی دنبال مادیات است و چه کسی هدفی معنوی دارد.هدف من این بودکه بتوانم از وقتم مایه بگذارم برای چنین کاری. اینجا خیلی‌ها( به خصوص ایرانی‌ها) فکر می‌کنند که فرد باید مشاعرش را از دست داده باشد و بیمار باشد که دنبال چنین کارهایی برود. اما من به این بیماری می گویم بیماری خوب که تلاش بیشتر در این مسیر حال روحی و درونی آدمی را خوب می‌کند و شاید سبب شود که بسیاری از بیماری‌های جسمی و روحی دیگر خود به خود از بین برود.

 اگر مثبت باشد این پول را برای کنفرانس‌های بعدی  ذخیره می‌کنیم و اگر منفی باشد که خود تد هزینه‌های آن را می‌دهد.

نه. اصولا تد به گونه‌ای طراحی شده است که رابطه مالی از پایین به بالا در آن نیست و هیچ کمک مالی مستقیمی هم نمی‌کند و عملا تمامی کارها روی دوش کسی است که از تد مجوز برگزاری سمینارهای یک روزه یا چند روزه دریافت می‌کند.

تعداد نیروهای ستادی تد خیلی کم است و ضمن آنکه حضور در نشست‌های تد مرکزی ورودیه‌های بسیار بالایی را می‌خواهد که کمترینش ۸ هزار دلار است.

البته کنفرانس اصلی  تد الان به  ونکوور کانادا نقل مکان کرده است، اما موسسه غیرانتفاعی و ادارات تد در نیویورک است. تد زنان نیز در واشنگتن و مونتری و سانفرانسیسکو بوده است.

سال ۲۰۱۳ در تد گلوبال اسکاتلند بودم. آنجا بود که برخی از اعضای تد به من پیشنهاد دادند چرا در کیش تد برگزار نمی‌کنید و من هم تعجب کردم که اینها کیش را از کجا می‌شناسند. وقتی آمدم منزل و ماجرا را  با همسرم که همیشه حامی من بودند، در میان گذاشتم، ایشان استقبال و  تشویقم کرد.

بعد از صحبت همسرم هم  مسئله تدکس کیش را جدی نگرفتم. نمی‌دانستم چگونه مجوز بگیرم و از کجا شروع کنم. چند مدتی بعد  با اتفاقاتی که در ایران رخ داد و  ماجرای مذاکره درباره توافق هسته‌آی فهمیدم تصویر ایران در دنیا در حال عوض شدن است.

 وقتی در ایران به دنیا آمده باشید علاقه‌مندیدکاری برای کشور زادگاهتان انجام دهید.این دغدغه همیشگی من بود. دیدم شرایط زمانی هم مناسب برای این کار است و ضمن اینکه بسترهای اولیه کار هم فراهم است. لذا با دفتر منافع ریاست جهوری در واشنگتن تماس گرفتم. سریع  مرا به فردی وصل کردند که فهمیده و علاقه‌مند به ایران و کار برای ایران بود. ایشان با تد آشنایی نداشتند و لینک ها را خواستند که برایشان ارسال کردم. بعد از بررسی و چند روز بعد که تماس گرفتم ، دریافتم خوب تحقیق کرده‌اند و از آن زمان ایشان یکی از مشوقان اصلی ما شد.

به نظرم یکی از دلایلی که سبب می‌شود تدکس را هر قوم و ملتی پذیرا شوند ممنوعیت فعالیت تدکس در دو حوزه سیاست و مذهب است.تدکس در هر زمینه ای می تواند فعالیت داشته باشد به جز سیاست و مذهب و آقای دکتر مهرآبادی که در دفتر حفاظت منافع ایران در واشنگتن مستقرند در این زمینه خیلی کمک کردند و ما را به اتاق بازرگانی ایران  وصل کردند که آنجا هم خیلی ما را راهنمایی کردند.

وقتی دیدم که حمایت خواهد شد تصمیم گرفتم برای دو سه هفته بروم ایران که آیا آن چیزی که در ذهن دارم به درد الان می خورد یانه.

شگفت زدگی. واقعا شگفت زده شدم از جوان‌ها و علاقه‌مندان و فعالیت‌های اجتماعی که در ایران وجود داشت. به یاد داشتم که فرهنگ کار داوطلبی در ایران وجود نداشت.اما در سفرم به ایران عکس این قضیه به من ثابت شد. این رویکرد تازه می تواند اثر مثبتی داشته باشد برای آینده فرهنگی و کاری ایران.

 زمانی که شروع کردم، هدفم این بود از طریق تکثیر گفتارهای تدکس کیش مخاطبان را با واقعیت‌های ایران بیشتر آشنا کنم. به نظر من تصویری که از ایران در میان مردم و شهروندان دیگر کشورها، به خصوص آمریکا، وجود دارد غیر منصفانه است و باآنچه که در ایران است تطابق ندارد.