رابطه والدين با فرزندان

بسياري از والدين اين سوال را مطرح مي‌كنند كه در چه حدي مي‌توانند با فرزندشان صميمي باشند و آيا اين صميمت مانع از تربيت صحيح فرزندشان مي‌شود؟

 همچنین می‌پرسند که چگونه مي‌توانيم محيطي توام با آرامش و اعتماد براي فرزندمان ايجاد كنيم كه بتواند مشكلاتش را با ما در ميان بگذارد؟

وقتي فرزند از صحبت‌كردن با والدينش احساس امنيت مي‌كند كه براحتي بتواند بدون ترس و تحقيرشدن و مورد سوال قرارگرفتن و يا تنبيه‌شدن، حرفهايش را براي والدينش بازگو كند. در بيشتر مواقع افراد به ويژه نوجوانان و جوانان ترجيح مي‌دهند با دوستانشان درباره مشكلاتشان حرف بزنند تا افراد خانواده يا پدر و مادر.

پدر و مادر بارها اين نكته را به فرزندشان يادآور مي‌شوند كه حرف‌هايت را براي دوستت و يا ديگران بازگو نكن و زياد اعتماد نكن. اما هرگز راهي را براي بازگوكردن راحت  همان حرف‌های فرزندانشان پیش روی  آنها قرار نمی‌دهند همین مسئله سبب می‌شود تا رابطه فرزندشان با انها هر روز دورتر ودورتر شود.

فرزند حرف‌هايش را با دوستانش در ميان مي‌گذارد به اين علت كه احساس مي‌كند كه خوب به حرف‌هايش گوش مي‌دهند و با آن احساس همدردي مي‌كنند فارغ از اين مسئله كه ممكن است برخي از راهنمايي‌هاي آنها اشتباه باشد اما از اينكه به حرف‌هايش گوش مي‌كنند احساس آرامش مي‌كند.

در صورتي كه فرزند تجربه تلخي از گفتگو با والدينش داشته باشد، ترجيح مي‌دهد با آنها وارد گفتگو نشود به عنوان مثال ؛ وقتي والدين به خاطر اشتباه فرزندشان او را تحقير و سرزنش مي‌كنند به نوعي راه صحبت و گفتگو را با فرزندشان مي‌بندند.

با توجه به اهميت رابطه عاطفي و صميمت بين والدين و فرزندشان برخي از نكات مهم در اين رابطه را مطرح مي‌كنيم كه به به شرح زير است:

–  فراموش نكنيد فرزند شما حاصل تربيت شما به ويژه در سالهاي اوليه زندگي‌اش است. نحوه برخورد شما با فرزندتان و نحوه برخورد شما با همسرانتان و يا ساير اعضا خانواده در ذهن فرزند شما در كودكي‌اش نقش بسته است و مفهوم دوست داشتن، احترام و مهرباني را با توجه به نوع رفتار شما با اعضا خانواده آموخته است و اكنون جزو شخصيت فرزند شما شده است.

– طی مراحل و سالهاي اوليه زندگي كودك، برخي از رفتارهاي كودكتان  را به شما یاد آور می‌شود  که شما را نگران مي‌كند. شما این رفتارها را حتي در بازي با دوستانش و يا با اسباب بازي‌ها و تعامل با ساير افراد ديگر مي‌ببيند اما از آن مي‌گذريد در حالی که این رفتارها به مرور در نهاد كودكتان نقش مي‌بندد. کودک اصل قانون ‌گرایی، احترام، احساس امنيت را از طريق نحوه تعامل پدر و مادر و  رابطه شان با ساير افراد مي‌آموزد. اين اصول به مرور زمان جزو سبك زندگي و رفتاري او مي‌شوند.

– هميشه نياز نيست كه در قالب پدر و يا مادر عمل و به كودكتان امر و نهي كنيد. مي‌توانيد در نقش دوست و بسيار صميمي با فرزندتان ارتباط بگيريد. با حوصله به حرفهايش گوش دهيد و دوستانه او را راهنمايي كنيد.

– سعي كنيد نسبت به حرف هايش امانت‌دار باشيد و اگر مي‌خواهيد با همسرتان مطرح كنيد، فرزندتان متوجه نشود. اين كار صميميت شما را افزايش مي‌دهد.

-فرزندتان را با ساير فرزندان مقايسه نكنيد، او را با اين كار آزرده مي‌كنيد، اعتماد به نفس او را پايين مي‌آوريد و احساس عدم توانايي و كهتري مي‌كند.

-در تربيت فرزندتان وحدت نظر داشته باشيد و هر كدام از شيوه خودتان و متناقض با يكديگر استفاده نكنيد. عدم اتحاد شما و تناقض در اصول تربيتي منجر مي‌شود كه فرزندتان به علت ناهماهنگي شما چندان به راهنمايي‌هاي شما اعتماد نكند و از به کار بستن آنها هم  پرهیز کند.

– ضمن نظارت بر روي فرزندتان و حفاظت از او، به حريم و مرزهاي فرزندتان نيز توجه كنيد، چرا كه او نياز به حدي از استقلال براي بودن با دوستان و ساير فعاليت‌ها دارد. استقلال فرزندتان را به رسمیت بشناسید و برایش محدوده‌ای خاص تعیین کنید اما در همان محدوده به او استقلال عمل دهید تا اندک اندک بتواند مسئولیت پذیر شده و احساس هویت کند.

ماریا فروزان

 روانشناس

تذکر: هر گونه برداشت و نقل از این مطلب باید با اجازه مکتوب از بنیاد SensesCultural باشد و نقل بخش یا متن کامل این مطلب در هر شکل آن(‌اینترنتی، چاپی و …) ممنوع و حق پی‌گرد قانونی برای بنیاد محفوظ است.