تازه‌های احساسات فرهنگی






آخرين اخبار و رويداد‌ها




عکسی که زندگی زنان سیاهپوست آمریکا را تکان داد

 

گاه چاپ یک عکس در یک نشریه مهم و اثر‌گذار می‌تواند چنان تغییراتی در نگاه آدمیان ایجاد کند که هزاران چیز دیگر نمی‌تواند. به خصوص که این عکس از آن دختری باشد سیا‌هپوست. موسسات مد و مدیران برنامه مدل ها به او می گفتند که هیچگاه موفق نخواهد شد، آرایشگران از آرایش موی او امتناع می کردند و شرکت کداک در آن زمان فیلم هایی تولید می کرد که قادر نبود رنگ تیره پوست او را به خوبی نشان دهد.

با این همه ۴۰ سال پیش بورلی جانسون اولین زن سیاهپوستی بود که چهره اش روی جلد مجله ووگ آمریکا چاپ شد.

در ماه اوت ۱۹۷۴ وقتی که بورلی جانسون متوجه شد اولین زن سیاهپوستی است که عکسش روی جلد مجله مشهور ووگ چاپ شده از خوشحالی سر از پا نشناخت. اما در عین حال از وجود چنین تابویی که در آن زمان توسط وی شکسته می شد به خشم آمد.در آن زمان ۲۱ ساله بود و فقط چند سال از مدل شدن او می گذشت بنابراین نمی توانست تصور کند که چاپ عکس او روی جلد مجله ووگ آمریکا در تاریخ ثبت خواهد شد.

وقتی مجله ووگ با عکس بورلی جانسون روی جلدش چاپ و توزیع شد تعداد زیادی از روزنامه ها و مجلات از سراسر دنیا با او تماس گرفتند.

او می گوید: “بعد از این تماس ها بود که من دقیقا متوجه شدم این حادثه چقدر مهم است. مجله ها و روزنامه های مختلفی از اروپا و یا آفریقا با من مصاحبه کردند. خیلی از آنها می گفتند که وقت آن رسیده که مردم آمریکا این واقعیت را بپذیرند. تمام این مسائل زندگی من را واقعا تغییر داد.”

بورلی جانسون در یک محله که اکثریت ساکنان آن سفید پوست بودند، در بوفالو واقع در ایالت نیویورک در شمال شرقی آمریکا بزرگ شده بود و از وجود تبعیض و تنش های نژادی در سایر نقاط آمریکا تقریبا بی خبر بود.

پدرش یک سرخپوست بومی آمریکا و مادرش سیاهپوستی از اهالی ایالت لوئیزیانا بود. والدین او هیچگاه در خانه در مورد مسایل نژادی صحبت نمی کردند.

او می گوید: “در دوران کودکی پدر و مادرم فقط به ما یاد می دادند که همه مردم خوبند و مثل همند و ما از تبعیض هایی که در دنیا وجود داشت بی خبر بودیم.”

اولین تجربه او از برخوردهای نژادپرستانه در دوران نوجوانی بود، زمانی که او و یکی از دوستانش در جوار مرز کانادا مشغول دوچرخه سواری بودند. او می گوید: “یک عده شروع کردند به پرتاب کردن بطری و سنگ و با کلمات تحقیر آمیزی سیاهپوست بودن ما را مسخره می کردند. من و دوستم به شدت تعجب کردیم.”

این تجربه مربوط به سالهای دهه ۱۹۶۰ میلادی بود، دهه ای که در نتیجه سالها مبارزه موسوم به جنبش برابری مدنی بالاخره در سال ۱۹۶۴ قانونی تصویب شد که تبعیض بین شهروندان آمریکا براساس نژاد، مذهب، رنگ پوست ویا جنسیت را ممنوع کرد.

خانواده بورلی نگران بودند که فعالیت های مارتین لوترکینگ ممکن است به آشوب دامن بزند. اما بورلی که در آن زمان یک دختر نوجوان بود به یاد می آورد که سخنرانی های مارتین لوترکینگ که از تلویزیون پخش می شدند روی او تاثیر عمیقی گذاشت.

او قصد داشت وکیل شود و به دانشگاه بوستون رفت تا در رشته علوم سیاسی تحصیل کند. در دوران تحصیل دوستانش او را تشویق کردند که برای تامین هزینه های دانشگاه به عنوان مدل کار کند.

در گامهای اول مجله ای به نام گلامور که اکثر خوانندگان آن زنان سفیدپوست جوان بودند، به شکل موقت و موردی از عکس های او استفاده می کرد؛ ولی هنوز هم هیچ مدیر برنامه ای حاضر نبود نمایندگی او را بپذیرد.

او می گوید: “همه به من جواب رد می دادند. یک موسسه مدل به نام ایلین فورد به من گفتند که خیلی سنگینم. اما سه روز بعد به من تلفن زدند و گفتند که در این مدت وزن من کمتر شده و می خواهند با من همکاری کنند. در صورتی که وزن من هیچ تغییر نکرده بود. از همان زمان من متوجه شدم که در کار مد و مدل بودن دروغ گویی بسیار رایج و عادی است.”

پس از افزایش تعداد عکس های بورلی جانسون در مجله گلامور، موسسه ایلین فورد اورا پذیرفت ولی از همان زمان به او هشدار داد: “عکس تو هیچ وقت روی جلد مجله ووگ منتشر نخواهد شد. از همین حد کاری که با ما و مجله گلامور انجام می دهی باید راضی باشی.”

این برخوردها روی روحیه بورلی جانسون تاثیری نگذاشت و چندی بعد او همکاری با موسسه ایلین فورد را رها کرد. او می گوید: “آرزوی همه مدلها این است که عکسشان روی جلد ووگ چاپ شود. به همین خاطر من شروع کردم به کار کردن با یک موسسه دیگر.”

همزمان روث ویتنی، سردبیر مجله گلمور، چندین بار عکس بورلی جانسون را روی جلد مجله چاپ کرد. این مجله به طور مرتب از خوانندگان خود نظرسنجی می کرد و واکنش آنها به عکس های بورلی بی سابقه بود.

بورلی جانسون می گوید: “در این نظرسنجی ها از خوانندگان می پرسیدند که دوست دارید شبیه این مدل باشید؟ دوست دارید با این مدل دوست باشید؟ واکنش خوانندگان به مدل های سیاهپوست که قبلا عکس آنها در این مجله چاپ شده بود بسیار منفی بود ولی در مورد من اکثر پاسخ دهندگان گفته بودند که دوست دارند مثل من باشند.”

با وجودی که بورلی جانسون توانسته بود قلب خوانندگان مجله را تسخیر کند مدیران و دست اندرکاران صنعت مد هنوز قانع نشده بودند.

او می گوید: “بسیاری از عکاسان مد، زیبایی مدل های سیاهپوست را نمی فهمیدند. خیلی ها نمی دانستند که از چه نوع نوری باید برای این عکس ها استفاده کنند. شرکت تولید فیلم کداک هنوز برای سیاهپوست ها فیلم مناسب نداشت و بعدها مجبور شد رنگ های تیره تری را به طیف نوری فیلم ها اضافه کند تا رنگ پوست ما به شکل واقعی تری در عکسها نمایان شود. آرایشگر ها گیج می شدند چون هیچوقت در گذشته موهای یک زن سیاهپوست را آرایش نکرده بودند.”

لیندا اونجلیستا، سیندی کراوفورد، لاورن هاتون، بورلی جانسون، کریستی تورلینگتون و نائومی کمبل. عکس مربوط به سال ۱۹۴۳ است.

تعدادی از مدل‌های سیاهپوست در همان سالها فعال بودند ولی عکس های آنها در مجلاتی چاپ می شد که مخاطبان آن خوانندگان سیاه بودند. اما بورلی جانسون هیچ دلیلی برای این تفکیک نژادی نمی دید.

در اوت ۱۹۷۴ فرانچسکو اسکاوولو، عکاس مجله مشهور ووگ، از بورلی جانسون چند عکس گرفت. او در زمان گرفتن این عکس ها نمی دانست که قرار است روی جلد مجله چاپ شوند. در آن سالها به خود مدل نمی گفتند که عکس های او کجا چاپ خواهد شد.

بورلی جانسون می گوید: “در آن زمان عکسی را که روی جلد مجلات چاپ می شد در تمام روزنامه فروشی ها مثل پوستر نصب می کردند. من یک روز هنگام عبور از جلوی روزنامه فروشی عکس خودم را که روی جلد چاپ شده بود دیدم. همان لحظه به مادر تلفن زدم و دقیقا یادم هست که هر دو ما از تعجب و خوشحالی فریاد می زدیم و گریه می کردیم.”

یک سال بعد گریس میرابلا، سردبیر مجله ووگ چاپ آمریکا، در مصاحبه ای با روزنامه نیویورک تایمز گفت: “ما به این موضوع به عنوان یک نقطه عطف مهم فکر نمی کنیم ولی از همکاری بورلی با مجله خیلی مفتخر هستیم.”

بورلی جانسون می گوید مجله ووگ حاضر نبود بپذیرد که این موضوع یک نقطه عطف مهم است، چون پذیرش آن به معنای قبول شرمندگی مربوط به دوران قبلی بود که آنها عکس هیچ دختر سیاهپوستی را چاپ نمی کردند.

او معتقد است که مجله ووگ آمریکا هنوز هم اهمیت این کارش را در تغییر دادن طرز فکر مردم در مورد مسائل نژادی درک نکرده است.

بورلی جانسون می افزاید: “به نظرم آنها متوجه نیستند که روی طرز برخورد زنان آمریکا چه تاثیر مهمی داشتند. با این کار مجله ووگ بالاخره چهره زن سیاه به عنوان چهره ای زیبا و قابل قبول برای همگان پذیرفته شد.”

دویناله لونا (عکس بالا همراه ایان کوارییر، بازیگر و تهیه کننده) اولین مدل سیاهپوستی است که عکس او روی جلد مجله ووگ چاپ شده است. او اهل آمریکا بود و عکسش در سال ۱۹۶۶ روی جلد نسخه بریتانیایی مجله ووگ چاپ شد.

او متولد ۱۹۴۵ بود و در سال ۱۹۷۹ بر اثر مصرف بیش از حد مواد مخدر درگذشت.

مدل سیاهپوست بعدی که عکسش روی جلد مجله ووگ بریتانیا چاپ شد گیل اونیل و در سال ۱۹۸۶ بود. در سال ۱۹۸۷ هم عکس نائومی کمبل روی جلد همین مجله چاپ شد.

حتی پس از گذشت ۴۰ سال هنوز هم اهمیت این موضوع به او یادآوری می شود. هر از چند گاه زنانی که او را می بینند از تاثیر آن عکس بر زندگیشان می گویند و اینکه چگونه پذیرش چهره یک زن سیاهپوست روی جلد مجله ووگ زندگی بسیاری از زنان غیرسفیدپوست آمریکا را متحول کرد.

بورلی جانسون معترف است که در ۲۱ سالگی هنوز باید چیزهای زیادی را می آموخت.

او می گوید:”بعدها من از خودم و زندگی خودم شناخت بیشتری پیدا کردم و به مرور در مورد تاریخچه زندگی سیاهپوستان آمریکا و مبارزات افرادی مثل مارتین لوترکینگ و مالکوم ایکس چیزهای زیادی یاد گرفتم. چون در آن سن و سال من چیز زیادی نمی دانستم و به مرور احساس غرور و حس مسئولیت به خاطر سیاهپوست بودن در من تقویت شد.”

فعالیت بورلی جانسون در رشته مدلی چندین سال با موفقیت ادامه یافت. این اواخر او در یک مجموعه تلویزیونی شو رئالیتی به نام “خانه بورلی” ظاهر می شود. در این مجموعه هشت قسمتی زندگی روزانه بورلی جانسون همراه با دختر، داماد و نوه اش در منزل او در پالم اسپرینگ در ایالت کالیفرنیا به صورت مستند فیلمبرداری شده و پخش می شود.

تاريخ: ۱۳۹۳/۰۵/۱۹
كليد‌واژه‌ها: زنان آمریکا،تبعیض نژادی
Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail


نظر شما:
نام و نام‌خانوادگی:* رايانامه:* تارنما: